هرآنچه که باید راجع به بیماری های خود ایمنی بدانیم - بانیما

بیماری های خود ایمنی

سیستم ایمنی بدن شما با میکروب های مضر و چیزهای دیگری که نباید در بدن شما باشند، مبارزه می نماید. هرچند گاهی اوقات، اشتباه می نماید و به بافت های سالم حمله می نماید و یک تهدید محسوب میگردد. این مسئله می تواند منجر به التهاب و آسیب به مفاصل، اعصاب، ماهیچه ها، پوست و سایر قسمت های بدن شما گردد.

چرا این اتفاق می افتد؟

محققان تصور می نمایند که وقتی اختلال خود ایمنی وجود دارد دو چیز حتما اتفاق می افتد. ابتدا شما ژن هایی از والدین خود دریافت می کنید که به احتمال زیاد شما را به خطر می اندازند.

سپس چیزی در محیط مثل یک ویروس باعث تحریک آن میگردد. از آنجا که زنان بیشتر از مردان آسیب می بینند، پزشکان فکر می نمایند که بعضی از هورمون های خاص نقش مهمی در این بیماری ایفا می نمایند.

دیابت نوع 1

این نوع دیابت به عنوان دیابت جوانی شناخته می گردد، زیرا معمولا در کودکی یا نوجوانی آغاز می گردد. این دیابت زمانی اتفاق می افتد که سیستم ایمنی بدن شما سلول هایی که باعث ایجاد هورمونی به نام انسولین می شوند که بدن شما برای تغییر غذا به انرژی به آن احتیاج دارد، را در پانکراس از بین میبرد.

اگر شما دیابت نوع 1 دارید، همواره آن را خواهید داشت، اما می توانید با نظارت بر مقدار قند خون خود و دریافت انسولین در زمان مورد احتیاج، این بیماری را مدیریت کنید.

مولتیپل اسکلروزیس (ام اس)

هنگامی که ام اس دارید، سیستم دفاعی بدن شما آسیب می بیند و سبب ایجاد آسیب به سیستم عصبی مرکزی می گردد. بافت زخم در طول شبکه ای که سیگنال های عصبی را از مغز شما به سایر قسمت های بدن شما منتقل می نماید، ایجاد میگردد. این مسئله باعث درد، مسائل حرکتی و تعادل و ضعف می گردد. داروها می توانند به تسکین نشانه های این بیماری یاری نمایند.

بیماری التهابی روده (IBD)

بیماری کرون و کولیت اولسراتیو (UC) انواع IBD هستند. سیستم دفاعی بدن شما به روده ها حمله می نماید و موجب التهاب، درد شکم و خونریزی می گردد.

بیماری کرون معمولا در قسمت انتهای روده کوچک و روده بزرگ شما اتفاق می افتد، در حالی که کولیت اولسراتیو در دیواره روده بزرگ شما رخ میدهد.

درمان شامل داروهای ضد التهابی، آنتی بیوتیک ها و داروها برای تسریع در کند کردن سیستم ایمنی بدن است. جراحی نیز گزینه احتمالی دیگر است. اغلب اوقات می توان از UC رهایی یافت، اما بیماری کرون احتمالا عود می نماید.

آرتریت روماتوئید

این اختلال خودایمنی بر مفاصل شما تاثیر می گذارد و موجب تورم و درد می گردد. با گذشت زمان، التهاب میتواند به غضروف و استخوان ها آسیب بزند، و شما نمی توانید آنها را حرکت دهید.

آرتریت روماتوئید بعلاوه می تواند مسائلی برای قلب و ریه ایجاد کند. داروها می توانند به تسکین علائم و کند شدن فرایند این بیماری یاری نمایند.

اسپوندیلیت آنکیلوزان (Ankylosing Spondylitis)

این نوع آرتریت عمدتا روی ستون فقرات شما تاثیر می گذارد، اما می تواند در قفسه سینه، گردن، باسن و زانو نیز رخ دهد. این بیماری باعث درد و سفتی می گردد. استخوان های شما ممکن است در نهایت به هم وصل شوند و حرکت آنها برای شما سخت گردد.

این بیماری می تواند بر اندام های شما نیز تاثیر بگذارد. درمان میتواند شامل ورزش ها و حرکات کششی خاص همراه با داروهایی باشد که به تسکین درد یاری مینمایند، DMARD ها و تزریقات استروئید میتوانند یاری نمایند. برای جایگزینی مفاصل آسیب دیده ممکن است احتیاج به جراحی باشد.

لوپوس

لوپوس بر چندین قسمت بدن تاثیر می گذارد. علائم آن عبارتند از درد مفصلی، حساسیت به نور، مسائل کلیوی و احساس خستگی زیاد. بعلاوه ممکن است بثورات پوستی روی گونه ها و بینی خود داشته باشید.

داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) و استروئیدها می توانند به شما یاری نمایند تا احساس بهتری داشته باشید و داروهای ضد رماتیسمی اصلاح نماینده بیماری (DMARD ها) میتوانند از بدتر شدن این بیماری جلوگیری نمایند.

اگر علائم شما واقعا بد باشند، پزشک ممکن است داروهایی را پیشنهاد کند که سیستم ایمنی بدن را کند می نمایند یا شیمی درمانی (ترکیبی از چندین دارو قوی) را توصیه میکند.

بیماری آدیسون

غدد آدرنال شما در بالای کلیه ها قرار دارند. هنگامی که سیستم ایمنی بدن شما به آنها حمله می نماید و آسیب می رساند، آنها نمی توانند به مقدار کافی هورمون های خاصی فراوری نمایند.

هنگامی که این اتفاق می افتد، بدن شما می تواند مسائلی در تغییر مواد غذایی به سوخت، حفظ فشار خون پایدار و غیره داشته باشد.

علائم اولیه بیماری آدیسون می توانند شامل خستگی و لکه های پوستی که از منطقه ها اطراف آنها تیره تر هستند، باشند. برای درمان آن، داروهایی را برای جایگزینی هورمون هایی که از دست داده اید مصرف خواهید کرد.

بیماری گریوز

غده تیروئید شما هورمون هایی فراوری میکند که به بدن شما یاری زیادی می نمایند. با این بیماری خودایمنی، این غده بیش از حد هورمون فراوری میکند - و یک بیماری به نام هیپرتیروئیدی ایجاد میگردد.

علائم این بیماری شامل لرز، کاهش وزن، اضطراب و چشم هایی که اندکی برآمده اند، هستند. داروها می توانند این هورمون ها را کاهش دهند. پزشک شما بعلاوه میتواند برای حذف بخش یا تمام این غده جراحی را پیشنهاد دهد.

بیماری هاشیموتو

اگر تیروئید شما به مقدار کافی از هورمون هایی که قرار است فراوری کند را فراوری نکند، می تواند منجر به این بیماری گردد، این بیماری تیروئیدیت لنفوسیتی مزمن نیز نامیده می گردد.

این بیماری می تواند وزن شما را افزایش دهد، موجب خستگی بیش از حد معمول گردد، حساسیت به سرما ایجاد کند و موجب ریزش موهای شما گردد.

ممکن است متوجه شوید که قسمت جلویی گلوی شما متورم شده یا چهره شما پف نموده است. دارو می تواند این هورمون ها را جایگزین و علائم را کاهش دهد.

آلوپسی آرئاتا

هنگامی که بدن شما به فولیکول هایی که در آن موهای شما رشد می نمایند حمله می نماید، فولیکول ها ممکن است کوچک شوند و کار ننمایند. این امر می تواند منجر به تکه های بدون مو و یا از دست دادن کل مو در بدن شما گردد. دارو می تواند سیستم ایمنی بدن شما را آرام کند و به رشد مو یاری کند.

میاستنی گراویس (Myasthenia Gravis)

این اختلال سبب بروز مسائلی در سیگنال های بین عصب و عضلات شما می گردد، به ضعف منجر می گردد و کنترل حرکات خاص را سخت می سازد. ممکن است در ابتدا متوجه مسائل چشمی شوید، و این مسئله می تواند حالات چهره و نحوه صحبت، بلعیدن و جویدن شما را تحت تاثیر قرار دهد.

داروها می توانند یاری نمایند یا شما می توانید برای حذف غده تیموس که ممکن است در این امر نقش داشته باشد، جراحی شوید.

سندرم گیلن باره (GBS)

هنگامی که این بیماری را دارید، بدن به شبکه عصبی شما حمله می نماید. بازوها و پاها ممکن است ضعیف شوند و احساس سوزن سوزن در آنها داشته باشد، و ممکن است قادر به احساس گرما یا درد نباشید.

پزشک ممکن است یک روش موسوم به تعویض پلاسما را پیشنهاد کند. این روش زمانی است که خون شما خارج می گردد و قسمت مایع خون شما (به نام پلاسما) برداشته می گردد، سپس سلول های خونی بازگردانده می شوند.

پسوریازیس

پسوریازیس زمانی آغاز می گردد که سیستم دفاعی بدن شما التهاب را تحریک میکند و سلول های پوست شما خیلی سریع رشد می نمایند. آنها قبل از اینکه به طور کامل رشد نمایند، به سطح پوست می رسند.

این مسئله باعث ایجاد ضایعات قرمز و ضخیمی می گردد که ممکن است دچار خارش یا احساس درد شوند. این بیماری با کرم ها یا نور ماوراء بنفش که باعث کاهش علائم میشوند و یا داروهایی که سیستم ایمنی بدن شما را آرام می نماید، درمان می گردد.

منبع: سایت راستینه

منبع: راسخون