گفت وگو با حمیدرضا عطایی بازیگر سریال خانه امن - بانیما

به گزارش ، حمیدرضا عطایی با سریال ماندگار مختارنامه اثر داود میرباقری و شخصیت سائب بن مالک شناخته می شود. این بازیگر پس از مختارنامه، در سریال های آسمان من، ترور خاموش و خانه امن، در نقش یک مامور امنیتی دیده شد و اکنون در مجموعه صبح آخرین روز ساخته حسین تبریزی هم بار دیگر نقش چنین شخصیتی را تجربه کرده است. به بهانه پخش این سریال، درباره تجربه حضور در این مجموعه و ایفای نقش ماموران امنیتی در سریال های مختلف، با او مصاحبه کرده ایم.

دلایل زیادی برای پذیرفتن این نقش وجود دارد، اما بله، یکی از دلایلش هم می تواند همین باشد. روایت زندگی نامه این شهید بزرگوار یعنی شهید مجید شهریاری، فرصت خیلی خوبی بود که ما بازیگر ها بتوانیم بیشتر به آن واقف شویم و توفیقی نصیب ما شد که در این جهت کار کردیم.

من ابتدا سناریو را می خوانم که ببینم چقدر می توانم به نام تماشاچی با آن ارتباط برقرار کنم. سناریو را خواندم، کار را دوست داشتم و متوجه شدم که این شخصیت جای کار دارد، اما در ادامه به دلیل شرایطی که در جامعه رخ داد، بیشتر به این پروژه توجه شد و این نقش و بعضی نقش های دیگر بیشتر رنگ گرفت. فیلم نامه انسجام خاص خودش را داشت و از همه مهم تر این که قصه سریال حقیقتی است که رخ داده و این موضوع برای بازیگر مهم است که در داستانی حضور پیدا کند که تنها ساخته و پرداخته فکر نویسنده و کارگردان یا اقتباسی از تاریخ معاصر است.

برگرفته از واقعیت است. نقش اصلی نه، اما در باره نقش های ما، بخشی بر اساس واقعیت و بخشی بر اساس تخیل نویسنده، کارگردان و بنده است.

هرکدام از ما به نوعی در جریان جنگ بودیم، مردم ما شهید دادند و همه ما از این موضوعات آگاه هستیم. من فرهنگ شهادت را می پسندم. شهید از گذشته بوده، هست و خواهد بود. آیا ما دیگر شهید نخواهیم داد و تمام شد؟ چرا اتفاقا، باز هم زن و مرد های بامعرفت، شجاع و آگاهی هستند که جان شان را برای مردم و کشورشان وسط بگذارند، به همین دلیل فکر می کنم لازمه بخشی از کار ما این است که به مردم آگاهی بدهیم باز هم کسانی هستند که جان شان را وسط می گذارند و شهید خواهیم داد، این طور نیست که تمام شود و این قصه ادامه دارد.

طبیعتا بیشتر از مردم عادی اطلاعات داشتم، چون من بازیگر هستم، تحقیقات میدانی دارم، هر کتابی را که در این زمینه لازم باشد، مطالعه می کنم. نیاز بود که بدانم داستان چیست، اطلاعاتی را به چیز هایی که می دانستم اضافه کردم و فیلم نامه خوبی که نوشته بودند هم گویا بود.

صد در صد، اصلا کار ما همین است. باید تحقیق و زوایای یک نقش را پیدا کنیم. من نقش شهید شهریاری را بازی نکردم، اما، چون در کنار این شخصیت هستم، بازیگر او پارتنر من است و می خواهم بدانم در چه دنیایی سیر می کند، طبیعتا من هم تحقیقاتی درباره نقش اصلی داشتم. البته نه برای همه نقش های پارتنر مقابلم، برای این گونه نقش ها تحقیق می کنم تا جای خودم را پیدا کنم.

صد در صد. تنها بحث نقش هم نیست، من در این کشور زندگی می کنم و ایشان هموطن من است، می خواهم بدانم چه اتفاقی افتاده، چرا برای نابغه هسته ای ما با تحصیلات عالی، انسان شریف و خانواده دار، چنین اتفاقی رخ داده. مردم هم دوست دارند این موضوعات را بدانند، اما آن ها فرصت نمی کنند درباره این مسائل آگاهی پیدا کنند و تلویزیون نگاه می کنند. ما از طریق سریال اطلاعات را به مردم می دهیم تا بهتر بدانند چه اتفاقاتی افتاده، ولی قبل از مردم، این ما هستیم که تحقیق می کنیم.

بله، به شرط این که نقش درست نوشته شده باشد و فیلم نامه خوبی باشد که ما بتوانیم از جایگاه پلیس، آن هم پلیس ویژه مان دفاع کنیم. درباره پلیس های ویژه که در سریال ها کار کردم تحقیق شده، دوستانی که در سازمان های سفارش دهنده هستند اطلاعات خاصی را داده اند و روی آن ها کار شده. بله مسئله ای ندارم، کار می کنم و خیلی هم خوب است. مضاف بر این که من به نام بازیگر پیشینه ای دارم که تماشاچی وقتی سریالی را می بیند که من نقش پلیس را دارم، پیشاپیش باور کرده. ساختن این سابقه، کار آسانی نیست، سال ها زحمت و مرارت می خواهد که تماشاچی باورش کند. حالا که تا این جا آمده، چرا بخواهم این ژانر را ترک کنم؟ این ژانر خیلی هم خوب است و خوشبختانه تک تک فیلم نامه هایی را که در این فضا ساخته می شود به من پیشنهاد می دهند و من بررسی می کنم ببینم بین آن ها کدام به روزتر است، درست نوشته شده و کست خوبی دارد سپس انتخاب می کنم.

نه اصلا، مگر چقدر نقش وجود دارد که بخواهیم خودمان را محک بزنیم. ما به شدت محدودیت ژانر داریم و امکانات نداریم. من برای این ژانر تلاش کردم. خدای ناکرده حمل برخودستایی نگذارید، از منظر بازیگری تعداد کمی از بازیگران هستند که بتوانند از پس این ژانر بربیایند. این موضوع را هم در نظر بگیرید که بخشی از این ژانر به ویژگی های بدنی و زبان بدن بازیگر متکی است، از همه مهم تر فیلم نامه بر اساس تخصص نوشته شده و می توان گفت کاری تخصصی است، دیالوگ های تخصصی استفاده می کنیم و گفتن این ها و به کار بردن حس در آن ها کار آسانی نیست. به علاوه این ژانر هزینه بر و به شدت حساس است، چون این ها پرونده های مسبوق به سابقه است و چیزی نیست که بازیگر بخواهد همین طور دیمی کار کند. باید تحقیق و پلان به پلان طراحی کند. این ها همه دست به دست هم می دهد که هرکسی به سادگی نتواند به این ژانر نزدیک شود. من این ژانر را ادامه می دهم، اگر نقش های دیگر و کارگردان شجاعی باشد که بخواهد محک بزند، ژانر دیگری را هم بازی می کنم، اما وقتی برای این گونه نقش ها تلاش کرده ام، آن را تا این جا آورده ام و باورپذیر شده، چرا باید چنین ریسکی کنم؟ من کاملا از نقش هایی که در سریال های اخیر بازی کردم، دفاع می کنم. ژانر سریال یکی است، اما شخصیت فرق دارد، همه آن ها را کنار هم می گذارم ببینید چه شباهت هایی با هم دارند؟

بله، تا قرارداد نبندیم و جلوی دوربین نرویم، خبری را رسانه ای نمی کنیم، اما در حد صحبت کردن با کارگردان محترم، صحبت هایی شده است.

منبع: خراسان

dorezamin.com: بیاید با هم به دور زمین چرخی بزنیم و همه چیز را از نزدیک ببینیم