شکار صحنه آخرالزمانی بلعیده شدن یک سیاره - بانیما

کارشناسان معتقدند بیشتر سیارات هنگامی از بین می روند که انرژی ستاره میزبان شان تمام می گردد و آنها به ستاره های بزرگ سرخی تبدیل می شوند که به سرعت گسترده می شوند و هر چیزی که در مسیرشان باشد را می بلعند.

تا پیش از این ستاره شناسان فقط تاثیرات قبل و بعد از این فرایند را مشاهده نموده بودند، اما هیچ گاه سیاره ای را هنگام بلعیده شدن، ندیده بودند.

کیشالای دی یکی از محققان مقطع پست دکترا در دانشگاه MIT آمریکا و مولف ارشد پژوهش می گوید این کشف تصادفی مانند یک داستان پلیسی بوده است. او در این باره می افزاید: همه چیز 3 سال قبل و زمانی آغاز شد که در پی داده هایی از واحد Zwicky Transient Facility بودم که هر شب از آسمان عکس می گیرد.

او هنگام آنالیز داده ها با ستاره ای برخورد کرد که درخشش آن به طور ناگهانی طی 10 روز بیش از 100 بار بیشتر شد.

این ستاره در کهکشان راه شیری و در فاصله 12 هزار سال نوری از زمین و در نزدیکی صورت فلکی عقاب واقع شده است.

دی در حقیقت در جستجوی منظومه های ستاره دوتایی بود که در آنها ستاره بزرگتر بخشی از همراه خود را می بلعید و انفجارهای بسیار درخشانی به وجود می آورد. اما داده ها نشان داد این انفجارها با گازهای سرد احاطه شده اند و این امر نشان می داد منظومه مذکور دوتایی نیست.

از سوی دیگر تلسکوپ مادون سرخ ناسا به نام NEOWISE نیز نشان داد از چندماه قبل از انفجار غباری از منطقه بیرون می جهد. نکته سردرگم کننده تر آن است که انرژی ایجاد شده از انفجار مذکور هزار بار کمتر از فرایندهای مربوط به ادغام بین ستارگان است. دی می گوید: از خودتان می پرسید حجم چه چیزی هزار بار کمتر از یک ستاره است.

پاسخ این سوال سیاره مشتری است. محققان دانشگاه MIT، هاروارد و کل تک متوجه شدند سیاره بلعیده شده گازی و مشابه مشتری بوده اما فاصله آن با ستاره میزبانش به قدری نزدیک بوده که کل مدار آن یک روز طول می کشیده است.

ستاره میزبان که مشابه خورشید است در بازه ای 100 روزه سیاره را در برگرفت و گوشه های آن را بلعید که همین امر به ایجاد غبار منجر شد.

این انفجار بزرگ در نهایت در 10 روز پایانی فرایند و زمانی رخ داد که سیاره کاملا نابوده شده و در ستاره فرو رفته بود.

5858