ترجیح قرص خواب به لالایی - بانیما

به گزارش ایسنا؛ این نویسنده ادبیات کودک و نوجوان درباره ضرورت حفظ لالایی ها و انتقال آن ها به نسل های بعدی اظهار کرد: لالایی ها از اولین آواهایی هستند که بچه ها می شنوند و یواش یواش آن ها را به صداها تبدیل می نمایند. خیلی از بچه هایی که برای شان لالایی خوانده می گردد، بهتر می توانند با دنیای اطراف خود ارتباط برقرار نمایند تا بچه ای که هیچ وقت لالایی نشنیده است.

او همچنین درباره مضامین لالایی و ساخت لالایی های جدید گفت: لالایی های قدیمی با چیزهایی که الان می بینیم خیلی فرق می نماید. در لالایی های قدیمی ممکن است کلمات به خاطر این که قافیه شبیه به هم دارند، آورده شوند و معنایی نداشته باشند؛ مثلا لالا لالا گل لاله/ پلنگ در کوه چه می ناله. به نظرم لالایی باید از دل گوینده اش دربیاید تا تأثیرگذار باشد. آقای رحماندوست چندتا لالایی کار نموده بودند که به آن شکل از آن ها استفاده نشد و به شکل کتاب ماند. اگر مادرها این لالایی ها را بخوانند شاید قشنگ باشد، اما فکر می کنم لالایی از دل کسی که آن ها را می خواند بیرون بیاید بهتر است.

طاقدیس درباره این که خواندن لالایی برای بچه ها به فراموشی سپرده شده است، اعلام کرد: دنیای امروز بر همه چیز تأثیر گذاشته است. بعضی از مامان های امروز ترجیح می دهند قرص خواب به بچه بدهند تا بخوابند و خودشان به کارهای شان برسند اما لالایی نخوانند. دیگر لالایی به آن صورت که قدیم ها بود، نیست و خیلی ها لالایی نمی خوانند و بچه با آهنگ موتزارت به خواب می رود.

این نویسنده درباره این که نهادها برای حفظ لالایی ها کوشش نموده اند و یا اصلا وظیفه ای بر عهده دارند با خیر، گفت: باید جایی باشد که لالایی ها را ثبت کند. فعالیت نهادها به این بستگی دارد که بودجه ای به آن ها تخصیص بدهند. اما سیاست گذاران فرهنگی ما به آن صورت در این زمینه فکری ننموده اند؛ یا مطلع نبوده اند و یا بی خیال. فکر می کنم بخشی از لالایی های ما به صورت مکتوب درآمده است، اما باید جایی باشد و مسئولیت ثبت و ضبط لالایی ها را برعهده بگیرد.

چین: چین از اون کشورهایی هست که حتما یکبار هم شده باید در زندگیتون به اونجا سفر کنید