کتاب صداقت در تراث سیاسی اسلامی روانه بازار نشر شد - بانیما

سخن گفتن از نسبت صداقت و سیاست در دنیا امروز، با توجه به زنجیره ای از انگاره های عمومی پیرامون سیاست، سخت به نظر می رسد؛ اما پژوهش در چارچوبی اکتشافی، تحلیلی و انتقادی در این موضوع خصوصاً آنالیز ویژگی های دانش سیاست در دنیا و میراث کهن لازم است. نکته آنجاست که بازخوانی این میراث پر بسامد می تواند در گره گشایی بعضی از سخته های دنیا - زیست سیاست امروز به کار آید.

کتاب پیش روی، این کوشش را در حوزه های گسترده ای از اندیشه سیاسی هدف خود قرار داده و به نسبت صداقت و سیاست در میراث فلسفه سیاسی، کلام سیاسی سیاست نامه ها و عرفان سیاسی مسلمانان و ایرانیان پرداخته است.

پژوهش نشان می دهد کوشش پیشینیان در بنیانگذاری شیوه هایی از سیاست ورزی که زمامداری نیک آیین را در پیوند با صداقت مطرح می نماید، ادبیات نظری سودمندی را به بار نشانده است.

هدف کتاب کشف این مهم است که چگونه اندیشه وران پیشین، به فراخور حوزه های دلمشغولی دانشی خویش، راهکارهایی را برای جریان یابی راستی در سیاست ورزی پیش کشیده و از این رهگذر اخلاقی - سیاسی شهریاران و شهروندان را به سر منزل سعادت و نیکبختی و رستگاری دو دنیا رهنمون شده اند.

در فصل اول به روش شناسی و کاربرد آن در مطالعه صداقت سیاسی در تراث اسلامی پرداخته شده است؛ نویسنده در فصل دوم با عنوان صداقت در تراث فلسفه سیاسی، صداقت در تراث سیاسی فارابی(خیر، کمال و سعادت) را مورد آنالیز قرار داده، صداقت در تراث سیاسی(سیاست پیامبران و صداقت، معرفت شناسی و سیاست و نفس انسانی و سیاست) را تبیین نموده و صداقت در تراث سیاسی سهروردی(نور در اندیشه سیاسی شیخ اشراق و صداقت و سیاست ورزی) را به رشته تحریر درآورده است.

صداقت در کلام سیاسی عنوان سومین فصل از کتاب حاضر است که در آن نویسنده به تبیین صداقت در کلام سیاسی اهل سنت و صداقت در کلام سیاسی اشعریان پرداخته، صداقت در کلام سیاسی معتزله و صداقت در کلام سیاسی شیعه را مورد تأکید قرار داده و جبر و اختیار و نظریه کسب و صداقت در کلام سیاسی شیعه و امامت، قاعده لطف و صداقت در کلام سیاسی شیعه را آنالیز نموده است.

فصل چهارم با عنوات صداقت در تراث سیاست نامه ها و اندرزنامه های سیاسی اسلامی به رشته تحریر درآمده و مطالعه جاویدان خرد یا پندنامه هوشنگ پیشدادی به عنوان کهن ترین اندرزنامه سیاسی دنیا، آنالیز رویکرد خواجه نظام الملک به سیاست به شیوه ای حرفه ای از یک سو و پرداختن به نگرش خنجی به مثابه گریز از جامعه ای متحول، از بخش های اصلی این فصل به شمار می روند.

نویسنده در فصل پنجم، صداقت در عرفان سیاسی اسلامی را از دیدگاه حسن بصری، ابراهیم ادهم، رابعه عدویه و شقیق بلخی مورد آنالیز قرار داده است.

ارزیابی صداقت در ایران امروز و راهکارهای ارتقای آن بر اساس میراث اسلامی عنوان ششمین فصل از کتاب مذکور است که در آن نسبت صداقت و اخلاق در افق اندیشه ورزی معاصر اسلامی، بروز و ظهور صداقت در سیاست تازه و صداقت به مثابه کهن الگوی رفتاری تبیین شده و آسیب شناسی پرداختن به صداقت در منابع کهن مورد آنالیز قرار گرفته و نگرش تاریخی، قطع ارتباط نسبی میان آگاهی معاصر با نظام آگاهی کلاسیک ایرانی و اسلامی و نگرش اجتماعی، بی اعتباری نسبی حوزه عمومی در مناسبات اجتماعی معاصر در ایران به رشته تحریر در آمده است.

نویسنده در هفتمین و آخرین فصل از کتاب حاضر به آنالیز پیامدهای شناسایی صداقت در تراث سیاسی اسلامی پرداخته است.