شاعری نامی که در محل کار کارگران دفن است - بانیما

بی توجهی به مزار شاعری نامی

برای بعضی گردشگران شهر اصفهان، مزار کمال الدین اسماعیل اصفهانی همانند سی و سه پل، عمارت عالی قاپو و ... توقفی است که آن ها را به روزگار یک شاعر در قرن هفتم هجری می برد. آخرین قصیده سرای بزرگ ایران تا شروع حمله مغول؛ اما انگار مزارش نیز چون نامش مغفول مانده است. پارک کمال واقع در خیابان کمال جایی است که آرامگاه کمال الدین اسماعیل واقع شده، اما آنچه از بیرون بنا به نظر می آید، بیشتر شبیه به یک ملک رها شده است. هرچه به آن نزدیکتر می شویم، بیشتر چهره یک بنای مخروبه و رها شده را به خود می گیرد. شرایط فعلی مزار این شاعر یا راه گردشگران را پیش از ورود به سویی دیگر کج می نماید یا موجب تعجب و شوخی درباره آن می گردد. تخته های رها شده، کیسه های گچ و سیمان و ابزار بنایی این روزها تنها میهمان این آرامگاه هستند و بر سنگ مزار این شاعر به جای فاتحه و گل، لباس، فلاسک و قند کارگرانی به جا مانده که مشغول به سازی این بنا بوده اند! قدمی سمت سنگ مزار کمال الدین اسماعیل اصفهانی نمی آید، اما یک جفت کشف کارگری در کنار آن به جا مانده تا این آرامگاه کمال الدین اسماعیل اصفهانی که انگار در حال به سازی است را هرچه بیشتر به یک بنای نیمه کاره یا متروکه شبیه سازد. کمی آن طرف تر از کیسه های گچ و سیمان، در کنار دیوار کتاب های ناگرفته و ورق ورق شده ای بر زمین افتاده اند و هیچ چیز در مزار این شاعر نه شبیه یک بنای تاریخی است و نه حتی شبیه یک آرامگاه! بعضی که تا حدی از سرگذشت این بنا اطلاع دارند می گویند که زمین این بنا در میان دعوای بین سازمان اوقاف و شهرداری چنین افتاده است. براساس آنچه در روزنامه اخگر مورخ آبان 1309 نوشته شده، بنا بوده است که بین پل خواجو و سی و سه پل برای این شاعر آرامگاهی ساخته و گور او به آنجا منتقل گردد که خیابان واقع در آن راستا به همین سبب کمال نام گرفت، اما پس از گذشت سال ها هنوز مزار او منتقل نشده است. بخش مربوطه در روزنامه اخگر مورخ آبان 1309 که در پی می آید: همانطوری که از جدیت حکمران محترم اصفهان انتظار می رفت و بالاخره مسأله مقبره کمال اسماعیل از مرحله حرف قدم در دایره عمل گذارده و اخیرا بر حسب صوابدید معظم الیه مقرر شده که مقبره آن سرمایه افتخار اصفهان و اصفهانی از جوباره که به مناسباتی ساختمان آن صورت پذیر و مقتضی نبود به خیابان جدید دنبال رودخانه واقع بین پل چهار باغ و پل خواجو که یکی از بهترین خیابان های اصفهان خواهد شد، منتقل گردد و در قسمت زمینی که در اول خیابان مذبور بایر افتاده و متعلق به اداره بلدیه است، بنای زیبای قشنگی ساختمان و خاک قبر کمال الدین به عمارت جدید انتقال یابد. گرچه زمینی که انتخاب شده تا حدی قلت وسعتش متناسب با بنای مقبره آن شاعر عظیم الشأن نیست، ولی اهمیت موقع و محل آن جبران کسر را می نماید. مقبره جدیدالبنا دارای باغچه، گلکاری زیبا و عمارت مخصوصی جهت کتاب خانه و قرائت خانه خواهد شد و به همین جهت همه روزه مطاف صدها افراد اهالی این شهر شده و رونق و ابهت مخصوصی به خود خواهد گرفت. مخصوصا برای مزید خدمت به ابقای نام آن شاعر بزرگوار در نظر گرفته شده که همین خیابان مهم نیز به نام کمال اسماعیل منسوب و موسوم گردد. کمال الدین اسماعیل بن محمد بن عبدالرزاق اصفهانی، معروف به خلاق المعانی، شاعر سبک عراقی نیمه نخست قرن هفتم هجری و آخرین قصیده سرای بزرگ ایران در اوایل حمله مغول است که در گیرودار هجوم و قتل عام های آنان از میان رفت. از آثار او می توان به دیوان اشعار، رساله فی وصف القرین به عربی که میکروفیلم آن در کتابخانه دانشگاه تهران موجود است، رساله فی العشق المجازی و الحقیقی به فارسی و بیشتر به نظم که میکروفیلم آن در دانشگاه تهران موجود است، رساله القوس یا رساله قوسیّه به عربی، سوگندنامه و ... اشاره نمود.

منبع: ایسنا