رویای داغی که تابستان سرد شد - بانیما

به گزارش ایران، جلد کتاب، پسربچه ای را ساحل نشان می دهد که روی ماسه ها درحال بازی است. تصویر رنگی روی کتاب هر بیننده ای را به رؤیا می برد، چه برسد به دختر کوچک که از همان وقتی که مادر برایش معرفی کتاب را می خواند، با لبخندی شیرین مادر را نگاه می نماید و لابد دارد توی سرش خیال می بافد.

تابستان دیگر نفس های آخر را می کشد و هوس بازی روی شن های داغ ساحل را باید با خود به سال دیگر برد. سال جاری اوقات فراغت بیشتر بچه ها در چهاردیواری خانه ها گذشت و حالا که بوی مهر می آید، هنوز داغ تابستانی دلچسب به دلشان مانده است.

بچه تمام مدت تابستان تبلت دستش بود و بازی می کرد. اواخر دیگر حوصله بازی کردن هم ندارد. از پای تلویزیون بلند می گردد و می رود پای تبلت و از تبلت به تلویزیون. دیگر نمی دانم باید چه کار کنم. مسافرت که هیچ، این بچه حتی نتوانست تا پارک برود و بازی کند. می دانم خیلی ها اینقدر سختگیری نمی نمایند و بچه ها را حداقل پارک می برند اما من به خاطر ترس ازکرونای دلتا و اینکه بچه ها را هم درگیر می نماید، تمام مدت بچه را در خانه نگه داشتم. اینها گفته های مادر یک کودک هشت ساله است که سال جاری دومین تابستانی بود که بدون گذراندن اوقات فراغت دلخواه خود راهی مدرسه خواهد شد؛ درست مثل خیلی از دانش آموزان دیگر.

ادر ادامه می دهد: قبل از تابستان فکر می کردم خیلی برنامه های مختلف می توانم برای بچه داشته باشم حتی با چند نفر از مادران دانش آموزهای کلاس قرار گذاشتیم بچه ها را گروهی بیرون ببریم و سعی کنیم در فضاهایی که امکان دور هم جمع شدن وجود دارد، بچه ها باهم معاشرت نمایند و به این شکل ارتباط اجتماعی خود را داشته باشند اما بقیه مادرها هم مثل من نگران بودند و می ترسیدند بچه هاشان مبتلا شوند به خاطر همین بیشتر آنها بچه ها را در خانه نگه داشتند. پارسال هم شرایط همین بود اما کمی بهتر بود به خاطر اینکه فکر می کردیم کرونا بچه ها را درگیر نمی نماید و به همین علت بچه ها را پارک می بردیم و آنجا بازی می کردند اما سال جاری ترس از کرونای دلتا باعث شد همان کار را هم نکنیم.

مادر نیلای 9 ساله دانش آموز کلاس سوم دبستان که سال جاری قرار است پایه چهارم را آغاز کند هم از این که دخترش نتوانسته تابستان خوبی را سپری کند خیلی ابراز ناراحتی می نماید و می گوید: تمام خستگی یک سال درس خواندن آن هم به شکل مجازی و با استرس و مشکلاتی که وجود داشت به تن بچه ام ماند. من فکر می کردم این تابستان می توانم دخترم را در یکی دو کلاس سرگرمیی و آموزشی ثبت نام کنم اما حتی استخر کنار خانه که همواره باز بود و فضای مخصوص بچه ها داشت هم این تابستان تعطیل بود. دختر من دختر درسخوانی است و قبلاً در تابستان دوست داشت کتاب بخواند و مطالب علمی یاد بگیرد اما این تابستان اصلاً حوصله این کارها را نداشت به خاطر اینکه خسته شده بود و دلش می خواست برنامه سرگرمیی داشته باشد حتی به من می گفت من دوست دارم بروم توپ بازی کنم با اینکه هیچ وقت علاقه ای به توپ بازی نداشت و همواره فکر می کرد این بازی مال پسرهاست اما آنقدر خسته شده که دلش فعالیت بدنی می خواهد.

پدر مهراد دانش آموز 12 ساله هم از علاقه پسرش به فوتبال می گوید که دو سال است نتوانسته کاری برایش بکند: قبلاً همراه با دوستانش، مدرسه فوتبال و باشگاه می رفت و با کسانی که هم سن و سال خودش بودند بازی می کرد و خیلی مسرور بود. تمام ذوقش این بود که تابستان راحت و بدون دغدغه درس و مدرسه، تمرین کند و در زمین با بچه ها بازی کند البته سال جاری مدرسه فوتبال بچه ها دایر بود اما من و چند نفر دیگر از والدین بچه ها تصمیم گرفتیم فرزندمان سال جاری به مدرسه فوتبال نرود چون نگران بودیم بچه ها دچار بیماری شوند به خاطر اینکه شرایط بازی طوری است که نمی توانند با ماسک بازی نمایند و عرق می نمایند و مجبورند مدام آب بنوشند که خودش باعث می گردد ماسک را دائم بردارند. من یکی دو بار که با پسرم سر تمرین رفته بودم دیدم بچه ها اصلاً موارد بهداشتی را رعایت نمی نمایند به هر حال بچه اند و فوتبال بازی کردن با ماسک هم سخت است. از طرفی نمی توانند دائم دستشان را بشویند و ضد عفونی نمایند برای همین تصمیم گرفتم پسرم را سال جاری در خانه نگه دارم. طفلک لباس های فوتبالش را می پوشید و به پارکینگ می رفت و سعی می کرد به تنهایی تمرین و بازی کند.

در ساختمان ما بچه هم سن و سال او وجود ندارد و این خودش خیلی سخت است حتی گاهی در خانه توپ بازی می نماید که من و مادرش دعوایش می کنیم اما می دانم بچه گناهی ندارد. از اینکه می بینم بچه با لباس های ورزشی اش داخل پارکینگ بازی می نماید خیلی ناراحت می شوم تازه همان را هم کلی به او تذکر می دهم که زودتر بالا بیاید و ماسک بزند. حتی همسایه ها تذکر دادند که بازی در پارکینگ ممکن است باعث صدمه خوردن اتومبیل هایشان گردد و این هم موردی است که باعث ناراحتی می گردد. آنها حق دارند ولی خانواده هایی مثل ما هم چاره دیگری ندارند. چطور می گردد یک پسربچه به این سن را در یک آپارتمان 70 متری حبس کرد و به او گفت هیچ کاری نکن. بچه دوست دارد بازی کند، حالا که مدرسه فوتبال نمی رود حداقل می گردد در پارکینگ و حیاط بازی کند اما همسایه ها عصبانی می شوند و تذکر می دهند از آن طرف حتی وقتی در خانه با توپ بازی می نماید هم همسایه ها معترض می شوند و ما یا مجبوریم مدام جواب همسایه ها را بدهیم یا اینکه بچه را دعوا کنیم. این تابستان بسیار تابستان بدی بود و امیدوارم سال دیگر با چنین شرایطی روبرو نباشیم. واقعیتش این است که چقدر به بچه بگوییم بنشین برای خودت کاردستی درست کن یا تلویزیون دیدن کن. بچه ها احتیاج دارند جنب و جوش داشته باشند و بازی نمایند و این امکان حداقل در تابستان برای آنها فراهم بود. بچه نمی تواند استخر و به مکان هایی برای بازی برود. هرجا برویم باید ماسک بزند و نفسش می گیرد.

معصومه صلاحی، کارشناس امور تربیتی هم در این باره حرف های جالب توجهی دارد: روابط با همسالان در رشد اجتماعی شخصیت کودک تأثیر بسیار زیادی دارد اما الان دو سال است که بچه ها را در خانه نگه داشته ایم، البته ممکن است در محیط هایی با همدیگر برخورد داشته باشند و بازی نمایند مثل فضاهای عمومی پارک ها اما این اتفاق زیاد نیست و تمام خانواده ها اجازه نمی دهند بچه هایشان در این محیط ها بازی نمایند چرا که از بیماری بچه هاشان می ترسند. بچه هایی که در این محیط ها بازی نمی نمایند، مدرسه نمی فرایند و سرگرمی دیگری ندارند، ممکن است دچار پرخاشگری شوند اما الان نگران این هستیم که بچه ها دچار انزوا شوند و حتی اگر به مدرسه برگردند نتوانند خیلی خوب با هم تعامل داشته باشند البته خصلت بچه ها این است که خیلی زود می توانند با شرایط تازه خو بگیرند و این مسرور نماینده است اما این همه مدت در خانه بودن و دور بودن از همسالان به هیچ وجه برای بچه ها خوب نیست. اوقات فراغت بچه ها خصوصاً در ایام تابستان باید به نحوی سپری گردد که کودک احساس شادابی و نشاط برای آغاز سال تحصیلی تازه داشته باشد که متأسفانه سال جاری این اتفاق نیفتاده است.

dorezamin.com: بیاید با هم به دور زمین چرخی بزنیم و همه چیز را از نزدیک ببینیم