بعد از زلزله بازنشستگی: مدیر فوتبالی، نایاب تر از یشم - بانیما

فقدان مدیران فوتبالی، درد کهنه و تازه فوتبال ایران

محمد قراگزلو ، فوتبال را به فوتبالی ها بسپارید یا فوتبال را در اختیار اهلش قرار دهید.در تمام این سال ها چند بار این جملات یا چیزهایی شبیه این را از زبان بزرگان فوتبال آنهایی که به سیستم فشل و ناکارامد مدیریت فوتبال مان نقد داشته اند شنیده اید؟ شاید همان لحظه بی درنگ نقدهای اینچنینی را تائید نموده و با فرد منتقد همراه شده اید که این مدیران غیرورزشی و دور از فوتبال به درد اداره این سیستم پرهیاهو و پرحاشیه نمی خورند و هر چه عقب ماندگی است تقصیر اینهاست.اندکی بعد و با کاویدن بیشتر در این موضع پرسشی بزرگ جلوی رویتان سبز خواهد شد با این مضمون که آیا مدیران فوتبالی و کاربلد برای اداره فوتبال داریم یا تربیت نموده ایم؟.متاسفانه از دادن جواب نه شرمساریم اما واقعیت موجود شرمسارمان می نماید.

سال هاست از فقدان مدیران ورزشی و بالاخص فوتبالی در راس فدراسیون فوتبال مان می نالیم و هر آنچه در ته مانده این دیگ بر جایگاه ریاست فوتبال نشسته و رفته را با تمام اشکالات و ایرادهایشان می ستائیم و همچنان آرزو می کنیم کاش یکی از همان ها فوتبال را اداره می کرد و اینقدر عقب عقب نمی رفتیم.سال هاست باشگاه هایمان را به مدیران نظامی و غیر فوتبالی سپرده ایم که با سیاسی کاری ، مراودات و رایزنی های رده بالا در راس کار قرارگرفته اند و البته ناکارامدی ها و ناکامی هایشان آنقدر پررنگ بوده که اندک کامیابی هایشان زیر سایه حضور دردناک شان در باشگاه ها به عنوان رکن اصلی فوتبال گم شده و از بین رفته است.

مدت هاست از مدیران فدراسیون فوتبال دل بریده ایم و حالا که بحث قانون منع بکارگیری بازنشسته ها مطرح شده خشنودیم که سرانجام این دایره بسته از یک جایی شکاف خورده و مدیران چرخه معیوب مدیریت بسته فوتبال طی تمام این سال ها کنار می روند.واقعیت را بگوئیم؛از چهره و مدل مدیریت تکراری اعضای هیات رئیسه فدراسیون فوتبال،مدیران راس سازمان لیگ و بسیاری از باشگاه های دولتی وخصولتی بیزار شده ایم و دنبال راه تنفس تازه می گردیم.دنبال مدیران تازه نفس،علم گرا و متخصص که در عین اخلاق گرایی کشتی فوتبال را تکانی دهند و به سیستم روتین و حرکت آرام و پیوسته اش قانع نباشند.

خشنودیم که اصلاح قانون منع بکارگیری بازنشسته ها و اصلاحیه هایی که به تبصره ها و متمم ها وارد شده بالاخره تکانی به این فوتبال خواهد داد اما هنوز لبخند روی لبمان درست ننشسته که از خودمان می پرسیم چنانچه فلان مدیر در راس فدراسیون فوتبال رفت یا بهمان مدیر جایگاه ریاست باشگاه پرطرفدار را رها کرد ،گزینه مناسب جانشینی اش کیست؟ آیا اصلا فرد یا افرادی با معیارهای استاندارد مدیریت در فوتبال دم دست مان داریم؟آیا با غور در تمام چهره های فوتبالی و واکاوی رزومه کاری شان می توانیم برای سپردن مهمترین جایگاه های فوتبال در باشگاه ها و بخش های اجرایی فدراسیون سازمان لیگ فردی را بیابیم که از حداقل استانداردها برخوردار باشد و مدام نگران تغییرات دوباره و پیامدهایش نباشیم؟

متاسفیم که بگوئیم با تدوین اساسنامه فوتبال و بعد از تعلیق دوازده سال قبل ،راه های ورود چهره های فوتبالی،علم گرا و متخصص که مدیریت و جنم در خون شان می جوشد را بسته ایم.قانونی که به شکلی هوشمندانه و زیرکانه تدوین شده تا از مدیران چرخه معیوب فوتبال حمایت نموده و به بسته بودن و چرخش این افراد شناخته شده اما ناموفق یا نه چندان موفق چهره هایی تکراری پیش رویمان بیاورد که انگار گریزی از سازگاری با رفتار مدیریتی شان نداریم.قانونی که یاری نموده تا مدیران نظامی، سیاسی و هر آنچه که به فوتبال ارتباط ندارد در راس باشگاه ها و نهادهای اداره کنننده فوتبال حضور داشته باشند و فقط هر از چندگاهی جایگاه هایشان را با هم تاخت بزنند!

به واسطه این قانون که نمی دانیم مشابه خارجی اش هم وجود دارد یا نه و بر اساس کدام استاندارد به اساسنامه فدراسیون مان راه یافته،فدراسیون فوتبال ایران حالا درگیر دعوایی زرگری است که اگر علی کفاشیان شیفته دوومیدانی رفت، مهدی تاج بیاید که به فولاد و مشتقاتش بیشتر از توپ گرد و جذابیت هایش عشق می وزرد یا اگر همین آقای تاج بنا به هر دلیلی رفتنی شد ، محمود اسلامیان به میدان خواهد آمد که در حوزه صنعت به مراتب فرد شناخته شده تری است تا فوتبال.

قانون دست و پایمان را بسته و انتظار ورود اهالی فوتبال به این دایره محدود شاید انتظاری عبث و بی سرانجام باشد که سرانجامی هم ندارد اما از دل باگ های های این قانون و انتصاب های فدراسیون فوتبال، هستند چهره های فوتبالی و تازه نفسی که به بدنه مدیریت فدراسیون وارد شده و حالا نزدیک به دایره قدرتند.ابراهیم شکوری، نیما نکیسا و میرشاد ماجدی سه نمونه دم دست مان با فکرهای تازه و پشتوانه آکادمیک و نزدیک به فوتبال و اهالی اش حالا مناصب مهمی در فدراسیون فوتبال گرفته و حداقل اینکه یکی شان به لطف قانون منع بکارگیری بازنشسته ها به جایگاه دبیرکلی نزدیک شده است.

با این حال کماکان این پرسش به شکل پررنگی مطرح می گردد که چرا فوتبالی ها به جایی نرسیده اند که شعار اداره فوتبال به دست اهالی فوتبال محقق شده و دیگر اعتراض ها و نقدهای تکراری و منطقی در این خصوص را نشنویم؟چرا برای فوتبال مان محمد دادکان و داریوش مصطفوی new face نداریم ؟چرا برای دره باشگاه هایمان اولی هوینس و کارل هاینتس رومنیگه مدل ایرانی اش را تربیت ننموده ایم؟چطور بگریستین هایی در بدنه مدیریت فوتبال ایران نداریم تا باشگاه ها سر به خدمت دریافت شان به اندازه ماجرای جذب ستاره های درون میدان با هم دعوا نمایند؟ چرا بزرگان فوتبال مان و آن عده از اهالی فوتبال که جنم مدیریت داشته اند و می توانسته اند در این حوزه بیشتر از نقدهای فنی شان اثرگذار باشند را رها نموده ایم و به مسیر درست نیاورده ایم؟

امروز که بحث استعفای دسته جمعی اعضای هیات رئیسه فدراسیون فوتبال و برخی از باشگاه های بزرگ مان مطرح است حتی اگر قانون اساسنامه دست و پایمان را نبندد،چند مدیر فوتبالی می توانیم جایگزین افرادی امثال طالقانی، بهاروند، شیعی و ... کنیم؟ایراد و کوتاهی از خود اهالی فوتبال بوده یا سیستم آنقدر ناکارامد بوده که مدیر فوتبالی تربیت نشده و فرصتی برای رشد و نشان دادن توانایی هایش در این حوزه نداشته است؟

از کمبود مدیر اهل فوتبال و شیفته فوتبال ، صاحب استانداردهای لازم و آنچه در سال 2018 کارایی دارد رنج می بریم اما قرار است این خانه تکانی بخورد.یک روز قانون منع به کارگیری بازنشسته ها و اصلاحات بنیادینش،حکم زلزله پیدا می نماید و شکست گسل ها فوتبالی ها را رو می آورد.شاید باید امیدوار باشیم پس لرزه های بعدی منجر به تغییر اساسنامه، اعتماد به مدیران جوان فوتبالی و از همه مهمتر بیداری اهالی فوتبال گردد تا بلکه شکل و قیافه باشگاه ها، فدراسیون فوتبال ، سازمان لیگ و هر نهاد فوتبالی مان شبیه آن چیزی گردد که فرمول موفقیت از دل آن بیرون می آید.بیداری اهالی فوتبال را از این جهت مهمترین بخش برای رفرم در نظر گرفتیم چرا که باور داریم خلاهای موجود فرصت ظهور و حضور پدیده های فوتبالی در حوزه مدیرت فوتبال را فراهم خواهد نمود به شرط آنکه زلزله اخیر ،فوتبالی ها را از خواب طولانی و بیدار نموده باشد و همه آنهایی که احساس می نمایند حرفی برای گفتن دارند جلوی ناامیدی هایشان نقطه سرانجام بگذارند.

*یشم سبز یکی از گران ترین و کمیاب ترین ماده های دنیا است که قیمت بسیار هنگفتی دارد.

3